Rosalía de Castro, II

Textos

 I

VAGUEDAS

  XVII

   Mais vé qu'o meu corazon

É un-ha rosa de cen follas,

Y é cada folla un-ha pena

Que vive apegada n'outra.

Quitas un-ha, quitas duas,

Penas me quedan de sobra,

Oe dez, mañan corenta,

Desfolla que te desfolla...

¡O corazon m'arrincaras

Des qu'as arrincares todas!

 XVIII

   Co seu xordo e costante mormorio

Atraim'o oleaxen d'ese mar bravio,

Cal atrai d'as serenas o cantar.

—N'este meu leito misterioso e frio,

Dîme, ven brandamente á descansar.

                    — 

El namorado está de min... o deño,

Y eu namorada d'el.

Pois saldremos c'o empeño,

Que s'el me chama sin parar, eu teño

Un-has ansias mortais d'apousar n'el.